Nadat iedereen van de schrik is bekomen pakken we de auto en gaan op weg naar Bridgeport. We rijden weg in noordelijke richting door het Yosemite Park. Het is een droomrit op zich. Op grote hoogte en in eenzame stilte rijden we van het ene natuurwonder in de andere. We glijden langs prachtige bergmeren, rotspunten met sneeuw en eindeloze vergezichten. Onderweg worden we aangemoedigd door eekhoorns, herten en zelfs een wolf is van de partij. Het autorijden is een vakantie op zich. Zelfs masja, die in principe niet zo heeft op bergritten, geniet na elke bocht. Na een kleine twee uur rijden komen we aan bij het miljoenen jaar oude Mono Lake. Het meer, ooit onstaan door een vulkaanuitbarsting, staat bekend om zijn vreemdsoortige rotsformatie's en het zoute water. Mijn eigen Lonely Planet weet weer een sluipweg naar dé perfecte plaats om even de benen te strekken en een paar prachtplaten te schieten. Hier zitten echte toppers bij!

Naast al het klimmen, fotograferen en barbecuen hebben we er weer een hobby bij. Lokale supermarkten afstruinen naar versgebakken en super smakende Enchilada's. Onder een boom met het beste uitzicht smullen we er op los en onze koelbox voorziet ons wederom van een koele Rosé. De tocht gaat verder maar duurt nu niet lang meer. Na zo'n 12 mile komen we aan bij ons logeeradres. Wederom weet Masja zich te overtreffen want er staan huifkarren, hooibergen en kleine cowboy huisjes waarin overnacht kan worden. Wij mogen de nacht doorbrengen in de Saloon (daar waar ze vroeger de drank ruim schonken).Eén klein minpuntje: die ochtend heeft een beer de gaarkeuken van het restaurant omgespit (en wij maar denken dat we nu even van de beren af waren).

De middag is nog maar net begonnen maar we twijfelen of we deze middag nog naar Bodie moeten gaan. Na wat rondvragen besluiten we toch te gaan. Bodie is een verlaten dorpje waar ze ooit, 150 jaar geleden, goud zochten én ook ruimschoots vonden.De weg er naar toe gaat deels over asfalt maar hoofdzakelijk over zand en steen. Geen enkel probleem want we wanen ons echt in het wilde westen. Onze favoriete Bolywood CD gaat zo hard mogelijk en we crossen richting het dorpje. Natuurlijk hebben we ons huiswerk gedaan maar in het echt valt het hier' op een of andere manier, altijd mee. Prachtige gebouwen van hout en steen. Er is een schooltje, een stadhuis en een kerk. Ook de goudmijn staat er nog en overal liggen verroeste materialen. De lucht trekt dicht en er nadert onweer. In Nederland een ongewenst iets maar hier kunnen we de dreigende luchten prima gebruiken. De camera klikt er lustig op los en Bodhy en ik mogen de fotograaf assisteren. We doen het graag. Op de terugweg doen we nog een rondje Bolywood en strijken neer bij een eerder gespotte Market met free Coffee. We slaan goed in want deze dag gaan we in stijl afluiten. BBQ! Een kilometer malse kalf komt van de weegschaal naast het bier in het karretje. Helemaal top!

Waar je normaliter na een week of twee naar huis gaat verlangen begint het hier alsmaar beter te worden. Even los van de toeristische gebieden is het werkelijk een wereldland. Ruim, vriendelijk en een natuur die echt ongekend is. Europe is wat dat betreft echt voor amateurs. Met name de achterlanden waar alle achttien jarige waarschijnlijk in Irak hun vaderland een dienst doen komen wij helemaal tot rust. Kilometers weg zonder een tegenligger. Nagenoeg geen verkeersborden of andere storende kleuren.Maar goed, ik ga een douche zoeken en langzaam de BBQ aansteken. Proost en tot morgen in Lake tahoe.