Bijna Thuis!

Het is een uur of zes en we zitten op LAX. In tegenstelling tot alle verhalen over de lange wachtrijen en de strenge douane worden wij overal met een lach ontvangen en zijn we in recordtempo bij onze gate. De koelbox die ons de vier weken lang van koud water (lees: Rosé) heeft voorzien is zelfs het gesprek van de dag. We hebben hem namelijk gevuld met kleding en tijdschriften en dat vinden ze hier toch wat gek. Maar goed, alles gaat af en uit en gaat zonder problemen door de scanner.

Rond een uur of elf hebben we onze riante hotelkamer verlaten en zijn we, op aandringen van ons schatje, richting een outletcenter gereden in oost Los Angeles. Eerste even langs de Starbucks om scherp te blijven en vervolgens op naar de voordeeltjes. Natuurlijk heeft Bodhy voorrang maar al snel heeft Masja haar eerste buit gevangen. Mijn interesse gaat meer uit naar iets roze voor ons kleine nichtje van twee (niets tegen kjoewie zeggen hoor) die zo aardig is geweest om op onze hond te passen (lees: het arme beestje voorzien van gekleurde kraaltjes, vlechtjes en waarschijnlijk een van haar eigen jurkjes). Na een paar uur zitten we toch wel uitgeput aan de chinees met rondom onze gescoorde prularia.

De laatste zondag van onze vakantie hebben we doorgebracht in Beverly Hills, Hollywood Boulevard en Melrose. Op de gok zijn we de bergen ingereden op zoek naar de magische witte letters. Daar waar ooit Hollywoodland stond staat nu alleen nog maar Hollywood maar de aantrekkingskracht is er nier minder op geworden. De middag brengen we door op het strand van Santa Monica. Heerlijk even niets en volop grote golven. We eten wat op de pier en Bodhy en ik wagen ons in de achtbaan. De avond valt wat tegen want daar waar ze de sterren in de stoep hebben vereeuwigd (walk of fame) is er niet echt veel te beleven op zondagavond. Meer spannends dan een restaurant designed bij Starck komen we niet tegen. We worden moe en chagrijnig maar gelukkig brengt het eten weer rust in de tent. Na de 20 dollar voor het parkeren hebben we nog net wat cash over voor een bezoekje aan onze favoriete overbuurman. Na het douchen duiken we alle drie op onze eigen kingzise en gaan de ogen dicht. Die avond gaat de fles Merlot voor het eerst in mensenheugenis niet helemaal op. Morgen weer een dag!

Al met al is het een fantastische vakantie geweest. We hebben enorm veel dingen gezien en nog veel meer gedaan. We hebben ontzettend gelachen en eigenlijk niet gehuild. Vanaf het vertrek uit Gouda is alles perfect verlopen. De lange vlucht, alle 'vreemde' overnachtingen, de zesbaanswegen in LA, de tocht naar de Wave en wij met zijn drieën. Alhoewel ik aan dat laatste nooit zal twijfelen. Het heeft me een splinternieuwe citroen C1 gekost maar dat was het ook absoluut meer dan waard. Natuurlijk verlang ik naar mijn eigen bed en onze levende de knuffel 'Roe' maar voor het eerst zou ik zo weer doorgaan. Met het reizen, het ontdekken, het fotograferen en het schrijven. Want naast art director en director of photography (lees: Masja assisteren) heb ik er weer een hobby bij; copywriter. Het mooie daarvan is dat Masja en ik, als Bodhy oud en wijs genoeg is om Salou onveilig te maken, 365 dagen per jaar op vakantie kunnen. De ene column uit de Malediven, het andere verhaal uit Jemen of alleen maar wat shortcopy voor een advertentie uit de Ardennen. Bij voorkeur over de introductie van de Segway in Nederland en anders alles voor Masja Stolk Photography. Waarschijlijk niet mijn makkelijkste klant maar wel de leukste! :-)

Longbeach in tha house

Dockweiler State Beach, de place-to-be op zaterdag avond. Het ziet er letterlijk zwart van de mensen. Bodhy en ik zijn met ons bleke bekkie ook zwaar in de minderheid. Masja gaat natuurlijk gewoon door voor een lekkere Latino. Het hele strand zit vol families uit de Inglewood, Compton en Long Beach. Overal klinkt muziek, wordt er gelachen en draaien de barbecues op volle toeren. Vanaf de parkeerplaats kijken de echte foute 'homies' naar het vrouwelijk schoon wat voorbij loopt. En dat zijn niet van die graatmagere types die op water en bleekselderij leven maar schaars geklede meiden met billen en kont. Je ziet er volop tanden van goud, dikke tatoeages, vette auto's met enorme chrome wielen en ze schijnen zelfs wapens te zijn. Grand Theft Auto is er niets bij en Snoop Dog, G-Unit en Dr. Dre worden hier waarschijnlijk uitgelachen. Dit is de echte schit! Wij vermaken ons prima en slalommen door de menigte langzaam terug naar onze eigen '4-banger'. Dat de LAPD ons ondertussen een bon van 80 dollar had gegeven kon de pret gelukkig maar heel even drukken. Met Paper planes van Mia in de CD wisselaar rijden we door de donkere straten van Marina del la Rey naar Venice Beach. We doen even een rondje en zoeken een Mexicaan die onze maag gaat vullen. Heerlijk weer! Op de terugweg stoppen we nog even bij onze buurman de 'liquor store' om wat Cabernet te scoren. De toko is 24/7 open en de kasserie zit in een plexiglas kooi van 5 cm dik. Waarom zou dat nou zijn? Na twaalven is mijn kleine broertje jarig en we zingen uit volle borst: Er is er een jarig, hoera, hoera. Dat kun je wel zien dat is hij. Dat vinden wij allen zo prettig ja ja. En daarom zingen wij blij. Hij leve lang hoera hoera. Hij leve lahang hoera hoera. Hij leve lang hoera hoera

Civilisation

Gisteren zijn we als eerst het Pfeiffer State Park ingegaan voor een trail naar een waterval. Gezien de prachtige tochten die we de afgelopen weken hebben gedaan valt deze een beetje tegen. Eigenlijk valt hij een beetje veel tegen! We rijden een stukje terug naar het Andrew Molera State Beach om de even lekker uit te waaien. Het is een prachtig ruig stuk strand wat doet denken aan de kust van Normandië. Om echt helemaal alleen te zijn besluiten we een stuk richtingen het zuiden te lopen. Masja duikt als vanouds op haar handdoek terwijl de 'mannen' op jacht gaan. Al snel komen we aangespoelde boomstammen tegen die we als surfplank gebruiken in de enorme golven. Pelikanen vliegen over en lachen ons uit. Na een hoop lol en overal zand komt plots de vloed op zetten. We pakken in alle haast onze spullen en kunnen nog net over de rotsen bij de auto komen. Die avond doen we niets meer. De 'zin' is een beetje op en de voetjes doen het ook al niet mer zo best. Met name die van Masja zijn echt helemaal kapot. Uitgedroogd en vol met blaren lijken het meer op voeten van een mijnwerker. Maar niet alleen onze voeten smachten naar wat meer beschaving. Net even wat meer luxe kunnen we nu wel gebruiken. Gelukkig is het onze laatste avond in het 'martelkamertje' zoals we ons te kleine tentje hebben genoemd en gaat daarna de fik er in! Instant koffie komt mijn oren uit en ik kan het geluid van een rits echt niet meer horen. Tas open tas dicht, tent open tent dicht, rugzak open en rugzak weer dicht en dat zo'n honderd keer op een dag. Doe mij maar even knopen!

Vanochtend zijn we vroeg opgestaan om in alle rust richting Los Angeles te rijden. Het is een lange tocht en willen onderweg nog een paar keer stoppen. Vanwege de enorme dichte mist gebeurt dit als eerste in Cambria waar de zeeolifanten en zeeleeuwen de kust hebben over genomen. Het zijn rare beesten en maken een heel vreemd geluid. Net voor Santa Barbara eten we wat en op Malibu Beach doen we een duik. De highway 1 valt best wel tegen en de stranden al helemaal. Bij Malibu Beach en Santa Monica had ik op toch 'meer' gerekend. Als er al glorie is geweest dan is het daar best wel vergaan. Het is er voor het eerst rommelig, knalt de highway vlak langs het strand en staan er werkelijk overal auto's. Pak een willekeurig strand in Griekenland, bij voorkeur Parga of Porto Katsiki, en je zit er toch even iets beter bij. Maar goed, we komen niet voor strand en rijden fijn door richt Inglewood. Een lekker buurtje waar in 1992 de Rodney King rellen zijn uitgebroken en waar wij de laatste twee dagen verblijven. Het is ook de buurt waar een van de gevaarlijkste bendes van Amerika vandaan komen: The Bloods. Dat worden dus een paar mooie nachten. Zeker nu we de kamer betreden en deze ongeveer honderd vierkante meter is. Er staan drie kingsize bedden in, er is een koelkast, een magnetron en tv. En er is een badkamer met douche en bad en als klapstuk hebben en we reusachtig bubbelbad in onze kamer. Jullie begrijpen, we voelen ons een beetje 'pimp' maar we kunnen het goed gebruiken.

Zee met een zwart randje.

Het is vrijdagochtend 31 juli. We zijn net wakker van een goede nacht in ons tentje. De ochtend begint wat vreemd want ik lees net dat mijn oma in haar slaap is overleden. Nu was er nauwelijks nog contact maar er zijn betere mailtjes om mee wakker te worden. Ik heb begrepen dat ze ondertussen ook al is gecremeerd en kunnen wij, vanaf hier, niet meer doen dan iedereen alsnog te condoleren.

Gisteren zijn we na het onbeperkt wafels bakken in ons hostel naar de Golden Gate Bridge gegaan. Een hele mooie ervaring zeker nu hij voor de helft in de mist verdween. Tijdens de wandeling en het fotograferen werden we in de gaten gehouden door een paar nieuwsgierige zeehonden. Heel apart. Verder staan er in de omgeving prachtige huizen in Victoriaanse stijl en lopen er overal joggers die qua kleding zo uit een Nike commercial komen. Na de middag zetten we de tocht voort richting de Big sur. Via San Jose komen we uiteindelijk op de Highway 1. Eindelijk; de zee! De OST van Pulp Fiction ruilen we om voor Jack Johnson en houden we de camera bij de hand. Het is werkelijk een schitterden route. De laaghangende bewolking zorgt continue voor een ander uitzicht. Dit is dan ook de weg waar de meeste autocommercials worden opgenomen. De weg slingert langs diepe afgronden en steile kliffen. Het doet een beetje Iers aan. Na een paar uur genieten komen we aan op onze volgende bestemming. Riverside is onze verblijfplaats voor de komende twee nachten. We zetten de tent snel op, openen de rosé en smeren het stokbrood met één of ander kruiden-boter-achtig-spul. Heerlijk! We pakken de auto en gaan naar Pfeiffer State Beach. Het kost je vijf dollar maar dat is het zeker waard. Een prachtig stuk strand gelegen in een Canyon met net voor de kust enorme rotsen. De zakkenden zon en de dichte mist zorgen voor een 'spookie' sfeertje. Maar wel één waar we tot in de avond van genieten. Masja vangt de laatste zonnestralen terwijl Bodhy en ik de enorme rotsen in zee even van boven gaan bekijken. Onderweg naar de tent schuiven we 10 dollar onder een deur door in ruil voor een kist vol kampvuur hout. De enorme kip vult de maag en de avond brengt wederom een verassing. Onder het genot van een liqueurtje verschijnt het eerste beest. Ditmaal is het geen beer, wolf of hert maar een stinkdier! De witte streep op zijn rug verraad het prachtige beest in de schemering. Niet veel later volger er meer. De schattige diertjes doen de beren 's nachts vergeten. Top!

Brrrrrrrrrrr!

Welke dag het vandaag is weet ik niet precies maar ik gok op woensdag. Gisteren zijn we aangekomen in San Francisco. Na zo'n drie uur rijden vanuit Lake Tahoe zien we enorme wolken in de verte. We weten dat de Golden Gate Bridge regelmatig in de wolken verdwijnt dus we zijn er bijna. We rijden als eerste over de Oakland Bay Bridge. Echt een enorm ding die direct de grote van de stad weergeeft. Al rijdend heb je een goed uitzicht over dat wat komen gaat. Gebouwen tot aan de horizon, de Golden Gate en enorme wolkenkrabbers in het hart. Het ziet er overweldigend uit (er wonen hier ook slechts zeven miljoen mensen). Het lijkt een beetje op Rotterdam vanaf de Brienenoordbrug maar dan alles maal honderd. Ditmaal slapen we in een hostel. Een soort jeugdherberg 'down town' San Francisco. We verlaten de highway en moeten door wat dubieuze buurtjes. Wederom waan je je in een film of één van de betere misdaad series. Het hostel is een 'schatje' en van alle gemakken voorzien. Er is zelfs een dakterras waar je, onder het genot van een wijntje, de hele avond naar de loeiende sirenes kunt luisteren. Parkeren is ook hier een drama maar gelukkig is er valet parking. We gooien de spullen uit de auto en deze verdwijnt 'two blocks left, one richt' in een parkeergarage. We gaan nieuwsgierig naar onze kamer, rusten vijf minuten uit en gaan dan de stad in. De kabeltrams staan natuurlijk op ons lijstje maar die zijn overvol. We proberen op verschillende plaatsen in te stappen maar helaas. Wachten is voor de domme en we besluiten te gaan lopen. We lopen door Chinatown langs North Beach richting de kust. Vlakbij Fishermans Wharf is pier 39 en dat is het tweede punt van ons lijstje. Het is een pier zoals een pier bedoeld is. Overal is er muziek, kun je er eten en moet je over de mensen klimmen. Nét even anders dan dat ding in Scheveningen! Aan het einde van de pier liggen honderden zeehonden en zeeleeuwen te stinken. We eten er wat en genieten van het aangenamen klimaat. Het is hier rond de 17 graden en ideaal om een stad te bezoeken. 's Avonds daarentegen is de temperatuur zeker zes graden gedaald en is het steenkoud. Althans, als je zo'n 45 graden gewend bent is dit wel even wat anders. We gaan naar Union Square en Market Street. Het winkel walhalla van San Francico. Wij zijn tenslotte nog altijd op zoek naar een paar Nike's voor Bodhy. Uiteindelijk vinden we waar we zijn moeten, de vakantiebestemming van tante Kjoewie 'Bloomingdales'. Na een uur passen, dubben en tutten staan we uiteindelijk buiten met een paar gloednieuw paar Nike Air Max. Bodhy blij, papa blut. Overigens heeft Bodhy de sokken die hij mocht lenen tijdens het passen voor een wat langere tijd geleend! Ergens in een zijstraat van een zijstraat, ver van alle commercie, gaan we wat eten. Geen vette hap maar gewoon iets lekkers van een menukaart. Veel later en kilo's zwaarder rollen we onze kamer in. Onderweg hebben we nog even twee flessen Merlot gescoord maar die gaan niet op. Na een paar glaasje klimmen we in onze stapelbedden en gaan we snurkend het donker door.

En dat is vijf!

De bedoeling was om vanochtend met een skilift naar de top van de berg te gaan en daar een trail te lopen richting Lake Tahoe.Het skidorpje is helemaal verlaten en uitgerekend vandaag gaan er geen liften naar boven. Het is wel het mooiste skioord ooit gezien, er liggen niet eens bladeren op de grond laat staan kauwgom of sigarettenpeuken. Niet verwonderlijk want in Californie kun je een boete krijgen van 1000 dollar voor het vervuilen van de straat. Alles ziet er perfect uit met overal kleine zitjes rond een kampvuur. Peperdure winkels en de meest luxe hotels. We hebben er wat rondgelopen en besluiten met de auto hoger op te komen. Na een aantal bochten is het weer zover, het begint een beetje een gewoonte te worden. Bodhy ziet 'm ditmaal als eerste: THE BLACK BEAR! De grootste beer tot nu toe zoekt wat lekkers rond een afvalcontainer. We passeren hem om zo'n vier meter en bij Masja slaat de paniek redelijk toe. 'rijden, ramen dicht, weg! 'weg! rijden' zijn wat woorden die vallen. De beer schrikt van onze aanwezigheid en stapt een paar meter het bos in. We zetten Masja af op een veilige afstand en Bodhy en ik gaan weer terug om het beestje even goed te bekijken. Hij is echt enorm maar heeft tegelijkertijd ook wel iets zieligs. De beer is bang van Bodhy (wie niet) en gaat weer wat meters achteruit en kruipt onder een boom. We laten 'm lekker liggen, het is mooi geweest, we gaan naar het strand.

'The Happy few'

Half zeven wakker. Het begint langzaam te wennen. Na een redelijke nacht stook ik het vuur wat op want het is tegen het frisse aan. Masja is niet meer uit haar Harry Potter luisterboek te slaan en zit me als een 'doofstomme' aan te gapen. We zijn gisteren in de middag aangekomen in Lake Tahoe (Lake Tahoe is een prachtig bergmeer voor de 'happy few' waar het in de winter prima skiën is. Het lijkt qua architectuur ook een beetje op een Zwitsers bergdorp. Riante villa's van hout en natuursteen). We zetten de tent op in een wereldrecord (01:46:32). Ook hier is het voor de tijd van het jaar erg warm en we nemen een duik in het ijskoude water. Het bergmeer is kraakhelder maar, met name in het diepe, steen en steen koud. Je mag, om onderkoeling te voorkomen, ook maar een meter of tien uit de kant. Overigens is het een verademing om water te zien na al dat berg, bos en woestijn. Net voor Lake Tahoe hebben we smitsch food gevonden. Een enorme super-de-luxe supermarkt waar ze echt alles hebben (echt ééntje voor opa). Ze hebben er eindelijk normaal brood, meer dan één soort wijn en zelfs Goudse Kaas. Albert Heijn is er niets bij. Het eten bestaat dan ook uit een verse spinazie salade met eendenborst, olijven en 'home made' kwark die we zelf vullen met een vracht aan zwarte bessen. Als toetje een halve liter Carona helaas zonder citroen.

Bodie is dood, lang leve Bodhy!

Nadat iedereen van de schrik is bekomen pakken we de auto en gaan op weg naar Bridgeport. We rijden weg in noordelijke richting door het Yosemite Park. Het is een droomrit op zich. Op grote hoogte en in eenzame stilte rijden we van het ene natuurwonder in de andere. We glijden langs prachtige bergmeren, rotspunten met sneeuw en eindeloze vergezichten. Onderweg worden we aangemoedigd door eekhoorns, herten en zelfs een wolf is van de partij. Het autorijden is een vakantie op zich. Zelfs masja, die in principe niet zo heeft op bergritten, geniet na elke bocht. Na een kleine twee uur rijden komen we aan bij het miljoenen jaar oude Mono Lake. Het meer, ooit onstaan door een vulkaanuitbarsting, staat bekend om zijn vreemdsoortige rotsformatie's en het zoute water. Mijn eigen Lonely Planet weet weer een sluipweg naar dé perfecte plaats om even de benen te strekken en een paar prachtplaten te schieten. Hier zitten echte toppers bij!

Naast al het klimmen, fotograferen en barbecuen hebben we er weer een hobby bij. Lokale supermarkten afstruinen naar versgebakken en super smakende Enchilada's. Onder een boom met het beste uitzicht smullen we er op los en onze koelbox voorziet ons wederom van een koele Rosé. De tocht gaat verder maar duurt nu niet lang meer. Na zo'n 12 mile komen we aan bij ons logeeradres. Wederom weet Masja zich te overtreffen want er staan huifkarren, hooibergen en kleine cowboy huisjes waarin overnacht kan worden. Wij mogen de nacht doorbrengen in de Saloon (daar waar ze vroeger de drank ruim schonken).Eén klein minpuntje: die ochtend heeft een beer de gaarkeuken van het restaurant omgespit (en wij maar denken dat we nu even van de beren af waren).

De middag is nog maar net begonnen maar we twijfelen of we deze middag nog naar Bodie moeten gaan. Na wat rondvragen besluiten we toch te gaan. Bodie is een verlaten dorpje waar ze ooit, 150 jaar geleden, goud zochten én ook ruimschoots vonden.De weg er naar toe gaat deels over asfalt maar hoofdzakelijk over zand en steen. Geen enkel probleem want we wanen ons echt in het wilde westen. Onze favoriete Bolywood CD gaat zo hard mogelijk en we crossen richting het dorpje. Natuurlijk hebben we ons huiswerk gedaan maar in het echt valt het hier' op een of andere manier, altijd mee. Prachtige gebouwen van hout en steen. Er is een schooltje, een stadhuis en een kerk. Ook de goudmijn staat er nog en overal liggen verroeste materialen. De lucht trekt dicht en er nadert onweer. In Nederland een ongewenst iets maar hier kunnen we de dreigende luchten prima gebruiken. De camera klikt er lustig op los en Bodhy en ik mogen de fotograaf assisteren. We doen het graag. Op de terugweg doen we nog een rondje Bolywood en strijken neer bij een eerder gespotte Market met free Coffee. We slaan goed in want deze dag gaan we in stijl afluiten. BBQ! Een kilometer malse kalf komt van de weegschaal naast het bier in het karretje. Helemaal top!

Waar je normaliter na een week of twee naar huis gaat verlangen begint het hier alsmaar beter te worden. Even los van de toeristische gebieden is het werkelijk een wereldland. Ruim, vriendelijk en een natuur die echt ongekend is. Europe is wat dat betreft echt voor amateurs. Met name de achterlanden waar alle achttien jarige waarschijnlijk in Irak hun vaderland een dienst doen komen wij helemaal tot rust. Kilometers weg zonder een tegenligger. Nagenoeg geen verkeersborden of andere storende kleuren.Maar goed, ik ga een douche zoeken en langzaam de BBQ aansteken. Proost en tot morgen in Lake tahoe.