En dat is twee!

Zondagochtend even voor zes. Ik wordt wakker van een harde 'go away'. Ik kijk uit het raampje van onze tenst/cabin en daar is hij weer; de grote zwarte beer. Hij lijkt in de verte niet op die van eergisteren, Hij is zwart, dik en veel groter. Op nog geen 10 meter loopt hij uiterst relax over het pad richting onze tent. Hij snuffelt wat aan onze bear locker op zoek naar wat lekkers. Masja is ondertussen ook wakker en kijkt trillend als een rietje recht in zijn ogen. Het tentzeil is nu nog het enige tussen ons en de beer. Bodhy blijft slapen en mompelt iets van 'boeien die beer'. Gisteren wist hij nog - weddend om een miljoen - dat hier nooit een beer zou komen. Ik ben dus toch nog een rijk man! Niet veel later is het halve kamp wakker en gaat achter de beer aan. Beetje jammer maar weg is weg.

Veel meer spannends valt er over Yosemite niet te melden. Het is een prachtig gebied met watervallen van honderden meters maar voor ons is het een kleine tegenvaller. We zijn natuurlijk enorm verwend de afgelopen weken maar het is hier naar ons idee gewoon te druk. De tent/cabin is heel leuk en slaapt prima maar er staan er te veel. Het is een soort van asielzoekerscentrum vol met Chinezen en Japanners. Yosemite is een vallei ontstaan door een gletsjer met aan beide kanten enorme steile rotspartijen. Het zijn de wereld grootste en steilste rotswanden. De weg er naar toe is ook de hoogst gelegen weg in Amerika (gisteren gereden). Resumé: mooi maar te toeristisch.

We gaan zo pakken en rijden naar Bodie. Het uitgestorven dorpje in een uitgestorven gebied. Met name dat uitgestorven kan ik nu al naar uitkijken en van genieten.

(op de weg naar de Yosemite Lodge om dit verhaal te plaatsen kom ik een derde beer tegen)

Vrijdag?

We zitten weer rond het kampvuur. Het is zo'n zeven uur in de ochtend en mijn mac zegt dat het vrijdag is. Twee dagen in de jungle doet echt even alles vergeten. Gisterenmiddag hebben we even lekker 'chagrijnig' doorgebracht. Slaapgebrek, stenen onder je matje, een kapotte pols en een gebrek aan vitamine en koolhydraten maken de mens een vreemd wezen. Tegen de avond, na een verfrissende duik, ging het al een stuk beter. Met een lichtstokje en de sluitertijd lang open creëren we de meest leuke foto's. Bodhy blijkt toch te kunnen tekenen! Ditmaal besloot een ander hert van ons kampvuur te genieten op nog geen vijf meter afstand. Het vuur geeft ons wat warmte want voor het is was de nacht wat fris. Als Bodhy zo wakker wordt gaan we langzaam de boel pakken en rijden we naar Yosemite. Weer twee nachten kramperen! Eerst nog even ons proviand opvoeren want alles is echt op.

Eindelijk

Vanochtend om negen uur gaan we nog één keer de waterval op. En dit maal lopen we helemaal tot het eind. Het is een trail van een paar uur en eindigt aan de voet van een enorme rotspunt waar de waterval vanaf spuit. Na een pittige klim komen we boven en was het zweten zeker waard. Een prachtige plons water klettert van de rotsen en stroomt via een natuurlijke glijbaan in een klein maar ijskoud badje. In tegenstelling tot wat andere hikers nemen wij wel een duik. Na de afkoeling zetten we de terugweg in. Halverwege de tocht naar beneden zijn ze daar dan eindelijk; mama beer en haar kleintje. Op de waterval waar Bodhy en ik twee uurtjes geleden nog liepen lopen nu deze twee schattige beesten. Althans, zo zien ze er uit. We zien als eerste het kleintje lopen en Masja begint al redelijk te zweten. Plots verschijnt mama beer en Masja vliegt als een raket weg. Bodhy en ik laten ons natuurlijk niet zo snel intimideren door die hamsters met overgewicht. We bekijken het schouwspel van dichtbij. Na een hoop 'bloed zweet en tranen' komt ook Masja weer bij ons staan en schiet een hoeveelheid platen.

1+1+1=4

Wildkamperen zoals het hoort. Dus niet zoals afgelopen zomer 'met je gerse broers' in een weiland tussen twee wegen in op een nat grasveld 'wilde' krekels en wormen verstoren met je veel te felle LED verlichting. Nee, midden in de 'middle of knowwhere' (Google earth: Lodgeville Seqouia Park) waar je je moet wassen in de ijskoude waterval en waar de eekhoorns letterlijk het kaas van je brood eten. Het is hier fantastisch!

Gisteren rond de middag hebben we onze bestemming bereikt (lees: gevonden). Want we zitten ditmaal écht ver van de bewoonde wereld. De laatste Rangers die ons wezen op de must van een volle tank en alle gevaren in het bos zijn al ver achter ons. De tent staat binnen een paar minuten en ons 'kamp' is klaar voor wat actie. Als eerste bergen we onze spullen op in een Bear Locker. Een metalen kluis waar alles met een luchtje (brood, eieren, tandpasta, bodylotion, koelvloeistof, water, wijn etc.) in moet doen. Doe je dat niet dan heb je er 's nachts ongetwijfeld een paar ongewenste gasten bij. Na de autorit van gisteren is Bodhy toe aan wat verzet. Als vanouds gaan we de waterval op om, na een klein uurtje klimmen, even te stoppen bij een soort van natuurlijke Thermo 2000. Een prachtig gebied waar het water aan alle kanten door de rotsen klettert. Natuurlijke spa's en bubbelbaden in overvloed. Bodhy laat zich als eerste verwennen door het koude water. Terug naar de tent sprokkelen we hout voor het kampvuur. Het tweede deel van de middag staat in het teken van de Sherman Tree, met zijn 11 meter breed en .... hoog, de grootste boom ter wereld. Hij staat in een woud vol Sequoia bomen. De één net even groter dan de ander maar allemaal even reusachtig.

Terug bij de tent besluiten we te gaan eten. Te veel spaghetti in een te klein pannetje. Even dreigt een onweerswolk het feest te verstoren maar na een kwartiertje druppelen klaart het gelukkig weer op (een nacht in de auto met je hoofd op het stuur is toch een stuk minder romantisch). Na het eten gaan Bodhy en ik nog eenmaal de waterval op en besluiten ter plekke, in onze onderbroek, nogmaals een duik te nemen. Steenkoud, maar beter dan de beste douche! Langzaam wordt het donker en we gaan terug naar de tent want Masja geniet weliswaar van haar luisterboek op m'n iPod maar is stiekem 'poepie' bang, zeker als de nacht invalt. Halverwege staan we oog in oog met het eerste hert. Het beest staat wat te grazen maar heeft ons wel gezien maar is zeker niet bang. Doen wij een stapje naar voren dan doet hij, het hert heeft tenslotte een gewei, zijn kop even omhoog. Dit ritueel herhaalt zich een paar keer totdat wij op op een paar meter van het beest staan. Heel bijzonder!

Bodhy is chef kampvuur en begint aan zijn favoriete bezigheid. Het is ondertussen goed donker aan het worden en de eekhoorns komen steeds dichter bij. Op een gegeven moment, na een bezoek aan het toilet (een gat in de grond) schijnt onze zaklantaarn recht in de ogen van een hert. Op nog geen vijf meter van de tent wandelt het beest voorbij alsof wij er niet zijn om vervolgens op een metertje of tien achter een boomstam te gaan liggen. Om beurten gaan we met de zaklantaarn even kijken. We komen tot zo'n drie meter maar dan gaan we terug. Het hert heeft de hele avond naar ons liggen kijken. En terecht, we hebben tenslotte ook het mooiste kampvuur van de hele wereld!

www.deuitvindingvandeeeuw.nl

Na een paar dagen zonder, is er nu eindelijk weer verbinding met de grote boze buitenwereld. Heerlijk! Natuurlijk is een goed bed een must en een airco en tv heel erg prettig. Maar een dag zonder internet is als een dag niet geleefd. Datzelfde geld voor koffie. vandaar dat we gisteren half Bakersfied hebben doorkruist op zoek naar een Wallmart. Een supermarkt zo groot als Nederland waar ze werkelijk alles verkopen. Na een tijdje zoeken besloten we de weg maar eens te vragen aan een wat dubieuze Mexicaan. De alleraardigste man wees ons de weg maar waarschuwde ons maar niet al te vaak te stoppen want dit was niet bepaald het Beverly Hills van Bakersfield. Met ramen en deuren dicht scheuren we de supermarkt binnen. Aangezien we de komende dagen in de 'bush bush' slapen laden we onze kar voor honderden dollars vol met kampeer meuk. Waaronder een klein gasstelletje om zelf te kokkerellen en de ochtend met koffie te beginnen. Perfect, laat de beren nu maar komen!

Gisteren zijn we voor ons vertrek uit Las Vegas nog even wezen jagen op de Nike Air Max voor Bodhy. In het Caesers Palace hebben ze ook een winkelcentrum. En wat voor één! Werkelijk het meest luxueuze en patserige gebouw ooit gezien. Alle dikke merken hebber er een 'pilot' store en alles is er van marmer of goud. Een speelgoedwinkel ziet eruit als het paard van Troje of een sprookjeskasteel. Er zijn pleinen met aquaria vol haaien en andere vage vissen. Cartier, Michael Kors, Dior, Gucci, roberto Cavalli, Harry Winston, etc. ze zijn er allemaal. Maar het meest indrukwekkende is het ronde plafond voorzien van een wolkenlucht. Echt heel bizar. Vol inspiratie maar zonder nieuwe schoenen staan we een klein uurtje later weer buiten.

De tocht van Las Vegas naar Visalia is een saaie. Het eerste gedeelte is het vanwege werkzaamheden wat drukken. Hierna gaat het beter maar echt mooier wordt het er niet van. Pas na een uur of vijf rijden, in de buurt van Bakersfied, gaat het weer de goede kant op. Langzaam duiken de eerste goudgele heuvels op en zien we sinds lange tijd weer echte bomen. Na bijna zes uur rijden komen we aan op de camping. Niet echt de mooiste locatie maar wel een leuk houten huisje waar we ons perfect kunnen voorbereiden op de dagen die komen gaan. We gaan tenslotte het berenbos in en moeten dus alle etensresten uit de auto ruimen. En, net als Zoë, wil ook Bodhy nog wel eens een koekje onder de stoel laten vallen. En daar is familie beer gek op!

Het houten huisje is voorzien van airco en stroom. Met name dat laatste is essentieel voor mijn eigen 'Apple' winkel. Mijn IPod, iPhone en IBook smachten naar wat extra energie. Op het internet lees ik net het overlijden van Joop Dorst (Ria; gecondoleerd) en lees ik een hoax over Michael jackson (www.michaeljacksonhoaxdeath.com). Nu Bodhy wakker wordt zijn mijn minuten achter de computer geteld. Ook hij heeft behoefte aan meer dan alleen maar 'zeurende' ouders. Masja en ik gaan poetsen en pakken voor de komende de dagen in het bos vol beren. Dus wie weet zijn dit mijn laatste letters ....

When the sun goes down...

Las Vegas overdag is één maar 's nachts is het hier helemaal een gekkenhuis. Op het trottoir is het bomvol van de mensen, de wegen staan helemaal vast met de meest idiote auto's en aan de bar en in het casino is nauwelijks nog een lege kruk te vinden.

We worstelen ons door de menigte naar het Bellagio. Een enorm Hotel met een enorme vijver. Hier begint elk kwartier een lichtshow met fonteinen en geluidseffectien. Echt wel indrukwekkend. Vervolgens gaan we langs Caecers palace naar Paris Las Vegas. Hier staat een volledig verlichte eiffeltoren. We gaan verder naar de Piratenschepen van Treasure Island en de vulkaanuitbarsting van The Mirage. Enorme vlammen spuiten omhoog en het geluid is oorverdovend en overweldigend. Er is alleen één maar; in de stad waar de zon 365 dagen per jaar schijnt gaat het regenen. Uitgerekend vanavond is onze wolkbreuk van vanmiddag ook in de stad aangekomen. Het is een mooi gezicht al die verlichte gebouwen met daarboven het gedonder en bliksem. Maar nat worden we wel! Van de 10 kilometer die de strip lang is lopen we er zeker zes. Heen en weer! De wave is er niets bij. Op onze flipflops door de stromende regen manoeuvreren we ons door de menigte. Masja schier er lekker op los maar ik begin het behoorlijk zat te worden. Na een uur of drie komen we kapot in ons hotel aan. We hebben nog wel een gokje gewaagd maar Bodhy mag niet eens naar zo'n kast kijken. Dus besluiten onder het motto 'one for all and all for one' het casino te verlaten. Het was een indrukwekkende, gekke, natte en bizarre avond die je toch wel meegemaakt moet hebben. Tot morgen.

Plastic fantastic

Om in Las Vegas te komen moeten we door de Zion kloof heenrijden. Masja neemt nog wat foto's en we doen even een kop koffie. Hierna gaat het gas er op. Al snel zitten we op de highway 15 die ons dwars door de woestijn moet leiden. Het is wederom een schitterende route door het droge landschap, Joshua tree's en ruige rotsen. Het doet denken aan de binnenlanden van Irak en omgeving. De weg is kaarsrecht en de horizon is honderden kilometers breed. Zo'n wijds uitzicht is echt heel, heel erg mooi, zeker nu er onweer op komst is. Aan de rechter kant een blauwe lucht met daaronder de grijs gele bergen en aan de linkerkant de woestijnvlakte met, op enkele blauwe stukken na, de donderwolken erboven. Je ziet de regenbuien vanaf enorme afstand naderen. Het wordt alsmaar donkerder en de hoeveelheid flitsen nemen toe. Masja probeert de flitsen te filmen maar eenmaal in de wolkbreuk aangekomen gaat van schrik de camera even uit. De ruitenwissers draaien overuren en ik besluit met mijn knipperlichten aan halfgas verder te rijden. Al snel volgen er meer en rijden we als een soort knipperdisco door de woestijn. (behalve de echte trucker die je met volle vaart inhalen zodat je helemaal niets meer ziet). Gelukkig is de krachtige breuk maar kort en zitten we in 'no time' weer met de zonnebril op en de airco aan. We hebben Bodhy beloofd als eerste naar een outletcenter te gaan. (foute merken voor zogenaamd lage prijzen). Maar goed, beloofd is beloofd en 'tante poes' brengt ons dit keer precies waar we zijn moeten. Op het verlanglijsten staan een paar Nike Air Max schoenen en een Ray Ban Aviator. Hij scoort alleen een nieuw surfshort zodat hij in ons luxe hotel fatsoenlijk kan zwemmen. Ons hotel 'The Imperial Palace' ligt in hartje Vegas direct aan de strip (dit is dé straat van Las Vegas met alle foute gebouwen). Valet parking is niet voor ons weggelegd en dus moeten we zelf een plekje vinden, Dit gaat goed en al snel staan we in het hotel. We checken in en gaan naar onze kamer op verdieping 15 met uitzicht tot aan LA! We knappen ons even op, mondjes getuit en borstjes vooruit, en gaan de stad in voor onze verlate lunch. Of je nu uit je hotel wilt of alleen maar iets wilt eten, je moet en zal altijd door het casino lopen. Overal lampjes en rinkelende apparaten. En buiten wordt en nog veel erger. Dikke Amerikanen met aan hun zijde een lelijk mokkel wat voor Paris Hilton door moet gaan. Allemaal kunststof borsten, foute hakken en een enorme D&G bril (made in Taiwan). Maar je weet wat ze zeggen over de aap en de gouden ring.....? Na het eten gaan we op zoek naar het zwembad met waterval en bubbelbad. Heerlijk relaxen zodat we vanavond als de drie musketiers de stad gaan verwelkomen.

The Milky Way

zaterdagochtend zijn we vroeg vertrokken. Maar uitgerekend deze ochtend is er een halve marathon op de weg naar Bryce Canyon. Gelukkig duurt de vertraging niet lang en kunnen we snel verder. Bodhy hebben we moeten wakker maken en heeft een ochtendhumeur, van wie zou die dat nu hebben? Wij gaan dan ook samen het park in om foto's te maken terwijl Botje mopperend in de auto blijft. Bryce Canyon lijkt een beetje op een grot met stalactieten maar dan veel groter en in de buitenlucht. De rotsformaties zijn geel, rood en oranje van kleur. Echt heel bijzonder. Er lopen naar wat wij gewend zijn aardig wat mensen en we besluiten dan ook om er geen trail te lopen. Het is hier overigens een van de minst lichtvervuilde stukken op aarde en de beste plek om stereen te kijken. Op de camping hebben we uren naar de lucht liggen kijken. Liggend op de picknicktafel zagen we miljoenen sterren waaronder een 'wittige' vlek opgebouwd uit miljarden kleine sterretje. Later lezen we dat dit de 'Milky Way' geweest moet zijn.

Hierna gaat de reis verder naar Zion. Onderweg eten we bij Wendy's chickenburgers voor één dollar. Ondertussen hebben we de Tom tom weer voor straf uitgezet want die stuurde ons consequent via een onverharde weg richting Zion. Wij zijn dus een aantal maal verkeerd gereden maar het waren wel hele mooie wegen, alsof je echt even terug in de tijd ging. Voorbij Kanab en voor het Zion park ligt een enorm gebied genaamd; Pink Dunes. Echt een hele vreemde ervaring om daar te lopen. Het is een echte woestijn en het is er, je raad het al, reteheet! We houden het niet lang uit en rijden naar onze volgende slaapplaats. Het is een heel leuk houten huisje en staat boven op een berg. In de buurt is het zwembad en een bubbelbad. Met name het bubbelbad zijn wij niet uit te slaan! Diezelfde avond gaat het onweren en al bij de eerste knal zit de hele berg in het donker en Bodhy zonder internet! Zo'n cabin is leuk op de berg maar heeft een nadeel. Masja en ik moeten 24 mijl rijden voor een supermarkt en een tent waar drank te koop is. Wijn drinken ze hier al helemaal niet en bier verkopen ze maar op een aantal plaatsen. We zitten tenslotte midden in het Mormonen gebied en die doen alles wat god heeft verboden maar drank kan natuurlijk echt niet!

De volgende ochtend gaan we Zion park in voor een trail van een paar uur naar de top van de berg. Het is wederom een schitterend gebied van rode zandsteen rotsen. De tocht begint stijl en dat gaat een paar uur zo door. Eenmaal beneden hebben we de smaak goed te pakken en besluiten we nog een trail te lopen maar dan tegen de rivier in. De eerste drie kwartier gaat over een pad daarna gaat het pad over in water en lopen we soms tot aan de middel in de rivier. Op een gegeven moment moet er bijna gezwommen worden en dat met twee rugzakken die niet nat mogen worden. Masja heeft tenslotte voor een klein fortuin aan apparatuur meegenomen. Bodhy loopt als vanouds voorop en wijst ons de weg. Enkele tegenliggers die met moeite blijven staan kijken hun ogen uit hoe hij door het koude water springt en zwemt. Bij terugkomst eten we een overheerlijke burger met friet en rijden we we terug naar onze eigen 'Big Bear'. Ook wel eens lekker om twee nachten ergens te slapen en niet continue te verkassen. We zijn doodmoe en gaan na het bubbelbad aan de drank. Morgen en overmorgen kunnen onze benen, blaren en schrammen even bijkomen want dan zitten we in Las Vegas. Waarschijnlijk ben ik daarna een rijk man. (Rene, alles op rood of op zwart?)